Düşünüyorum da, haftasonuna yapılabilecek en büyük hakaret herhalde pazartesi sabahını düşünmektir. Benim yaptığım da bu zaten şu an. Haftasonuna ve tüm tembellik ilkelerime ihanet ettim, oturmuş Pazartesi ile ilgili bir yazı kaleme alıyorum şimdi. Ben ne düşünüyorum pazartesiyle ilgili? Sevmeyenlerdenim kesinlikle.
Pazartesi, Ailenin Dışlanmış En Büyük Çocuğu:
Haftasonunun rahatlığından sonra tekrar erken kalkmak ve okula/işe gitmek, tam bir baş belası! Sıcacık yatağımı bırakıp kalkmak, soğuk banyo taşlarına basmak, sabahlığıma köpek yavrusu gibi bakmak, soğuyan havayla birlikte dışarda titremek, beklemek, uykuyla uyanıklık arasında gidip gelmek... Aslında bunlar hafta içi her gün yaşadığımız şeyler. Ama haftasonundan sonraki ilk gün olduğu için zavallı pazartesi bu kadar şikayet alıyor, rutin haline gelmiş şeyler bile bu kadar göze batıyor işte..."Pazartesi Sendromu":
Ben hayatım boyunca Pazartesi Sendromu'nun pazartesi yaşandığını sanardım. Yanılmışım. Meğersem pazartesini düşünerek haftasonunu cehenneme çevirmekmiş. Ben de haftasonumu doya doya yaşayıp pazartesi sabahı 8'de şikayet etmeye başlayanlardan olduğuma göre, benimki sendrom değil de tembellik ve üşengeçlik basbaya. Kalkmış bi de haftanın gününü suçluyorum. Bunu yapmayan yoktur ama, sanmam. Varsa bile "home office" olaylarına girmiş tiplerdir anca.Home Office Olayına Bi'Kaç Sözüm Var:
Home office konusunda da ne desem bilemiyorum. Geçen Home TV'de İtalyan bi kadın evini gezdirmişti öyle. Görseniz, ev bağırıyor "NABER BENİ MİMAR YAPTI." diye. Hani olur ya: egzantirik avizeler, yaratıcı mutfaklar, yol tabelasından masalar falan filan. Bence ev kavramına eklenen "office" kavramı (bana tipik Yengeç diyin isterseniz) evin "yuva"lığını bozuyor işte. Zaten ister istemez soğur insan evinden. Bir de pazartesi ve cumartesi sabahı aynı eve uyanmak var...
Tavsiye Vermeyi Deniyorum...:
Riga
